Overzicht mei 2018 | Victims Great March of Return
Staat van Beleg registreerde 859 mensenrechtenschendingen en 203 rapporten in mei 2018.
Deze maand herdenken we de slachtoffers die zijn gevallen sinds 30 maart tijdens de “Great March of Return” in de Gazastrook.
– English text –
Gegevens over de doden en gewonden
Sinds de aanvang op 30 maart van de “Great March of Return” in de Gazastrook hebben we een buitenproportioneel gebruik van geweld kunnen aanschouwen van Israël tegen vreedzame Palestijnse betogers. Op het moment van deze publicatie zijn er … Palestijnen gedood, waaronder 14 kinderen. De gemiddelde leeftijd van de slachtoffers is slechts 25 jaar. De jongste onder de slachtoffers is een 8 maanden oude baby. Meer dan 13,000 Palestijnen raakten gewond. Op 21 mei gaf het nieuwsagentschap IMEMC wat meer informatie vrij over de gewonden:
- 502 Palestijnen zijn in het hoofd en de nek geschoten.
- 283 Palestijnen zijn in de borst en de rug geschoten.
- 225 Palestijnen zijn in de buik en het bekken geschoten.
- 938 Palestijnen zijn in de armen geschoten.
- 325 Palestijnen zijn in de benen geschoten.
- 1117 Palestijnen hadden snijwonden en kneuzingen aan diverse delen van het lichaam.
- 27 Palestijnen moesten een beenamputatie ondergaan
- 1 arts werd gedood en 323 artsen verwond met scherp vuur en traangasbommen.
- Er werden tevens 37 ambulanses beschadigd/vernield.
- 1029 Palestijnse vrouwen raakten gewond
- 332 Palestijnse gewonden hadden te maken met levensbedreigende verwondingen
- 5572 Palestijnen kregen te maken met verstikkingsverschijnselen door traangasinhalatie. Op 9 april maakte Middle East Monitor melding van “vreemde” en “onbekende” gassen die werden ingezet door Israël tegen Palestijnse betogers.
De Palestijnse journalistsen Yaser Murtaja en Ahmad Abu Hussein zijn gedood en sinds 30 maart raakten meer dan 90 journalisten gewond, aldsus “The Palestinian Journalists’ Syndicate”.
Yaser en Ahmad werden beiden in hun buik geschoten met een “single explosive bullet“. Al hun organen waren totaal verpulverd volgens de woordvoerder van het Palestijnse Ministerie van Gezondheid, Ashraf Al-Qidra. De kogels zijn de dodelijkste die het Israëlische leger ooit heeft gebruikt. Een “normale” kogel zou het been breken maar deze kogels zorgen voor grote wonden waarbij een explosie in het lichaam plaatsvindt. Het is een uitzettende kogel die het het been verpulverd en vervolgens laat afbreken. Sinds begin mei waren er al 24 Palestijnen die een been moesten laten amputeren.
Artsen in het veld hebben verklaard dat Israëlische troepen op demonstranten schieten met een nieuwe kogel – nog nooit eerder waargenomen – welke bekend is onder de naam ‘butterfly bullet’, welke op slag explodeert. Weefsel, aderen en beenderen worden verpulverd en ze richten ernstige interne verwondingen aan.
Al Jazeera rapport
Alleen al op 14 mei zijn er 62 Palestijnen gedood en raakten 2700 Palestijnen gewond. Ondertussen klonken afgevaardigden van het Witte Huis glazen champagne met hun Israëlische collega’s, zo’n 80 kilometer verderop in Jeruzalem, om de verplaatsing van de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem te vieren. Ziekenhuizen in de Gazastrook worstelden om de grote toestroom aan gewonden te kunnen helpen. Momenteel verkeren 54 slachtoffers die gewond raakten tijdens het bloedbad op 14 mei nog in kritieke toestand.
Razan al-Najjar (20), een vrijwillige Palestijnse verpleegkundige, probeerde een gewonde demonstrant te helpen nabij de grens in de Gazastrook toen ze doodgeschoten werd door een Israëlische scherpschutter op 1 juni
De mythe van de grens van de Gazastrook
Scherpschutters van een goed toegerust leger liggen achter zandbergen en schieten op ongewapende mensen. Israël verklaarde dat ze uit zelfverdediging handelde om haar grenzen te beschermen. Palestijnse activisten bekritiseren al geruime tijd het gebruik van het woord “(lands)grens” om de scheiding tussen Israël en de Gazastrook aan te duiden. Het is een denkbeeldige lijn die demonstranten tijdens de “Great March of Return” hebben proberen over te steken met groot risico voor hun leven en ledematen. Door de term te gebruiken, dringt Israël erop aan dat haar “open-fire policy” tegen de mars onderdeel is van haar legitieme recht om haar souvereiniteit en veiligheid te beschermen. Ze claimt vervolgens dat ze niet langer de Gazastrook bezet (gezien de overheid in 2005 haar illegale nederzettingen heeft ontmanteld) en daarom geen verantwoordelijkheid draagt voor de condities. Israël heeft de Gazastrook getransformeerd tot een erbarmelijk gebied dat afgescheiden en tegelijkertijd geannexeerd is onder Israëlische controle. Het is gecreëerd om elke vorm van verantwoordelijkheid te ontwijken en geweld te rechtvaardigen. Dit heeft een controversieel maar wellicht ongenadig feit verdoezeld: na 51 jaar kan de Gazastrook nauwelijks nog worden omschreven als “bezet gebied”. Het is nu een afgezonderd, verzwakt en onderworpen deel van Israël; een replica van de districten in apartheid Zuid-Afrika die de oorspronkelijke bewoners en de gekleurde gemeenschappen gevangen hielden. Met andere woorden, Palestijnen worden niet langer onderdrukt buiten de Israëlische staat, ze worden er binnenin gevangen gehouden en mishandeld.
De gevaarlijke mythe van Palestijnse “zelfgenocide”
Er is nog een andere mythe die de media wanhopig proberen te verkopen aan de wereld. De reguliere media zijn overgestapt van het verzwijgen van Israëlisch geweld naar het openlijk rechtvaardigen van diens genocidale handelingen als zijnde noodzakelijke terrorismebestrijding. Hoe volstrekt absurd deze vertellingen ook mogen zijn, ze beginnen een krachtige en gevaarlijke vorm aan te nemen in het normaliseren van Israël’s koloniale project. Het beschuldigen van Hamas en hen neer te zetten als een almachtige groep die erop uit is om Israël te vernietigen wordt gebruikt om alle Palestijnen te ontmenselijken en te demoniseren. Door middel van deze retoriek, rechtvaardigen nieuwsagentschappen als The New York Times de vernietiging van Palestijnen.
Besmeuren van herdenkingen
Je zou denken dat mensen -waar ook ter wereld- die al het recente geweld en onrechtvaardigheid op afstand hebben aanschouwd de kans zouden moeten krijgen om de slachtoffers te herdenken en te rouwen in solidariteit met de Palestijnen die hun dierbaren op de dag van de Nakba moesten begraven. Maar helaas verliepen niet alle herdenkingsevenementen even soepel. Op 14 mei had een student van “Jerusalem’s Bezalel Academy of Arts and Design” de namen en leeftijden van de Palestijnse slachtoffers in Arabisch schrift op zwarte plakkaten geschreven en op de muren van de academie bevestigd. Het was een kleinschalige versie van “Every Person Has a Name”. De burgemeester van Jeruzalem, Nir Barkat, plaatste een boze tweet om tegen de ‘heiligschennende’ expositie te protesteren.
Kunstwerk van Hisham Shdaifat als nagedachtenis aan de gehandicapte Palestijn Fadi Abu Salah (30). Hij werd op 14 mei gedood door Israëlische scherpschutters in de Gazastrook met een explosieve kogel door zijn borst. Geboren in de Gazastrook in 1988 werden Fadi’s beide benen geamputeerd in 2008 nadat hij gewond was geraakt door een Israëlische aanval op de Gazastrook.
Ik was geshockeerd om de namen van terroristen te zien hangen aan de muren van Bezalel. Terroristen die letsel toegebracht zijn terwijl ze de grens van de Gazastrook probeerden te doorbreken om joden te doden. Er is een limiet en een duidelijke rode lijn aan het cynische gebruik van vrijheid van meningsuiting. Ik heb contact gezocht met het bestuur van Bezalel en geëist dat de plakkaten direct verwijderd zouden worden en dat deze provocaties verboden moeten worden!
Een vezoek van Sinn Fein van “the Irish Republican Party” om een condoleanceregister te openen in het gemeentehuis van Belfast voor de Palestijnen die gedood waren in de Gazastrook werd tegengehouden door vakbondsleden gelinkt aan de “Northern Ireland Friends of Israel group”.
En de beslissing van een school in New York om een minuut stilte te houden voor de 62 Palestijnse slachtoffers van 14 mei werd online bekritiseerd kort nadat het verhaal viraal ging.
In Memoriam
De Palestijnse levens die verloren zijn gegaan aan de grens van de Gazastrook gedurende de “Great March of Return” zouden niet voor niets verloren moeten zijn gegaan. We zullen ieder slachtoffer bij naam en leeftijd herdenken om een wereld die niet bereid is om deze zaak naar een niveau van rechtvaardigheid te brengen eraan te herinneren dat ze medeplichtig is aan Israëlische misdaden en genocide op de Palestijnse bevolking. Het is nu aan de wereld. Palestina heeft genoeg geleden.
Rust zacht, moedige zielen.
zie publicatie op: http://www.docp.nl/13-06-geweld-tegen-palestijnen-in-de-maand-mei-staat-van-beleg-geeft-schokkende-cijfers-over-de-grote-mars-van-de-terugkeer/.